TRENİ KAÇIRMAYALIM

Bazen düşünüyorum da  sevmediğim birine seni seviyorum nasıl diyebilir ki insan sevmek o kadar basit değil bence insan severken karşılık beklemez, nice arkadaşlarımız vardı kardeşten de öte çok sevmiştik birbirimizi yine de onların sevgisine değer biçmedim ben, dostluğumuz çocukluktan başladı hala devam ediyor demek ki  gerçek sevgi ile beslenen insanlar  Sevgilerini  sonuna kadar götürmeyi becerenlerdir.

Bazende en yakının oğlun kızın kardeşin bile olsa onlara karşı sevgin bittiyse içinizden o hasrete geri dönüş kapılarının kapalı olduğunu göreceksiniz.

Zaman zaman acımasızca kalbinizi kırabilirler, onları affedebilirsiniz ama bunlar senin kalbinin güzelliğini anlamazlarsa uzak durmanın en güzel şey olduğunu göreceksiniz. Çünkü bir gün bakmışlarki bektaşi bıyıkları kesmiş sormuşlar bire erenler neden kestin ne güzel bıyıklarınız vardı o da demiş ki dün gece üzerinden fare geçti olabilir yıkasaydın demiş ama bektaşi ya o fare diğerlerine haber verirse ben bıyılar yol geçen hanına döner demiş.

Burada kısadan hisse çıkarırsanız fazla affetmeyeceksiniz çünkü onlar sizi saflıkla yargılarlar, hatta ne yapıyorsak sesi çıkmıyor diye içten içe gülerler.

Fakat hiç düşünmezler ki insan olgunlaştıkça affedici olur ama onlar bunu anlayamazlar. Aldanan kendileri olduklarını düşünemezler.

Bilinen şu gerçeği unutmamak gerekir bir insanı kaybederseniz onu yeniden kazanmanız çok zor olacağını da unutmamanız gerekir.

Ben şöyle düşünüyorum yaşamım boyunca hiç insan kaybetmedim, ama sildiklerimi de hiç yeniden kalbime almadım.

Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için, onlar bunu yaşayamazlar çünkü  kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiğini görmezden geldiklerini zor da olsa anladılar. İşte kayıplarını o zaman anlamış olurlar.

Kaybettiklerini anladıkların da ise tren çoktan kaçmıştır.